کلا ما خانواده حرص بخوری هستیم. باز یاسمین از بقیه مان آرام تر است. من و مامان و پدر که انگار فقط دنبال یک چیز می گردیم که برایش حرص بخوریم و اعصاب خودمان را خرد کنیم. حالا چه مربوط به خودمان چه مربوط به دیگران اصلا!حالا فکر کن این آدم حرص بخور عاشق کتاب بعد از کلی رویاپردازی امروز بلند شود برود کتابخانه ملی. و فکر کن که منتظر سالن های بزرگ پر از کتاب باشد. منتظر قفسه های بزرگ پر از کتاب. منتظر دیدن همه منابع تخصصی و غیرتخصصی رشته اش کنار هم…منتظر لذت غرق شدن در کتابها…

و حالا فکر کن بعد از کلی این طرف و آن طرف رفتن برای عضویت، وقتی مشتاقانه منتظر دیدن تصویر رویایی اش هست، متوجه شود که کلا جز تعداد خیلی خیلی محدودی کتاب مرجع، همه کتابهای کتابخانه ملی توی مخزن تشریف دارند. و تو اگر کتابی می خواهی باید در کامپیوتر درخواست بدهی… و بعد بروی که کتابدار درخواستت را تایید کند…و بعد بیست دقیقه بیکار روی مبل های سبز متظر بنشینی تا بالاخره دوتا کتاب بدهند دستت. دوتا کتاب که نه نسخه خطی اند نه نفیس. دوتا کتاب معمولی هفتاد هشتاد صفحه ای آخر اینقدر ارزش دارد؟!

و حالا گیریم که با همه این شرایط کنار آمدی. گیریم که خودت راضی کردی رفتن دیدن و انتخاب مستقیم کتابها دیگر قدیمی شده. خودت را آرام کردی که حتما صلاحی بوده. کتابخانه ملی کارهایش روی حساب است! تازه می فهمی بیشتر از شش تا کتاب توی روز نمی توانی سفارش بدهی. آن هم در سه نوبت دوتایی. و برای هر نوبت هم بیست دقیقه معطلی. حالا فکر کن برای پایان نامه من که همه منابعش کتاب شعرهای فسقلی است و بیشتر از صد جلد کتاب باید بخوانم، این شش تا چه دردی را دوا خواهد کرد!!

بعد هی راه بروی و از خودت بپرسی این همه آدم اینجا چه کار می کنند پس؟ بعد هی قد و قواره ساختمان را انداز ورانداز کنی و توی ذهنت حساب کنی نمی شد یکی دوتا مخزن باز معمولی داشتند حداقل؟ بعد هی طول و عرض تالارها و سالن ها و حتی راهروها را متر کنی و هی از خوت بپرسی نمی شد دوتا قفسه کتاب می گذاشتند اینجا؟ بعد هی برای خودت تکرار کنی کتابخانه ملی…کتابخانه ملی…کتابخانه ملی یا سالن مطالعه ملی؟

و عصر که خسته و هلاک و بی نتیجه داری بیرون می آیی از خودت بپرسی چه شد که من به این فلاکت افتادم؟

و یادت بیاید مسئولین کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران که کل تابستان کتابخانه را به اسم وجین تعطیل کرده اند با خودشان فکر نکردند شاید یک بیچاره ای بخواهد تابستان پایان نامه بنویسد.

کلا ما خانواده حرص بخوری هستیم. و تو حساب کن من امروز چه کشیدم!

بقلم بانو صاد

*۲۶ روز تا پایان ضیافت*

نزدیک ترین!

نوشته بود: اجسام از آن چه شما در آینه می بینید،به شما نزدیک تر است!

می نویسم:مرگ از آن چه شما در همه جا می بینید،به شما نزدیک تر است!

قرار نوشت:ما اكثر العبر و اقل الاعتبار!. (حكمت 297) 
چه فراوان است وسایل عبرت گرفتن و چه اندك است بهره برداری از این وسایل برای عبرت گیری.

۱/هر وقت در زندگی‌ات گیری پیش آمد و راه بندان شد، بدان خدا کرده است؛ زود برو با او خلوت کن و بگو با من چه کار داشتی که راهم را بستی؟ هر کس گرفتار است، در واقع گرفته ی یار است.

۲/ زیارتت، نمازت، ذکرت و عبادتت را تا زیارت بعد، نماز بعد، ذکر بعد و عبادت بعد حفظ کن؛ کار بد، حرف بد، دعوا و جدال و… نکن و آن را سالم به بعدی برسان. اگر این کار را بکنی، دائمی می شود؛ دائم در زیارت و نماز و ذکر و عبادت خواهی بود.

۳/ اگر غلام خانه‌زادی پس از سال ها بر سر سفره صاحب خود نشستن و خوردن، روزی غصه دار شود و بگوید فردا من چه بخورم؟ این توهین به صاحبش است و با این غصه خوردن صاحبش را اذیت می کند. بعد از عمری روزی خدا را خوردن، جا ندارد برای روزی فردایمان غصه دار و نگران باشیم.

۴/ گذشته که گذشت و نیست، آینده هم که نیامده و نیست. غصه ها مال گذشته و آینده است. حالا که گذشته و آینده نیست، پس چه غصه ای؟ تنها حال موجود است که آن هم نه غصه دارد و نه قصه.

۵/ موت را که بپذیری، همه ی غم و غصه ها می رود و بی اثر می شود. وقتی با حضرت عزرائیل رفیق شوی، غصه هایت کم می شود. آمادگی موت خوب است، نه زود مردن. بعد از این آمادگی، عمر دنیا بسیار پرارزش خواهد بود. ذکر موت، دنیا را در نظر کوچک می کند و آخرت را بزرگ. حضرت امیر علیه السلام فرمود:یک ساعت دنیا را به همه ی آخرت نمی دهم. آمادگی باید داشت، نه عجله برای مردن.

۶/اگر دقّت کنید، فشار قبر و امثال آن در همین دنیاقابل مشاهده است؛ مثل بداخلاق که خود و دیگران را در فشار می گذارد.

۷/ تربت، دفع بلا می‌کند و همه ی تب ها و طوفان ها و زلزله ها با یک سر سوزن از آن آرام می شود. مؤمن سرانجام تربت می‌شود. اگر یک مؤمن در شهری بخوابد، خداوند بلا را از آن شهر دور می‌کند.

۸/ هر وقت غصه دار شدید، برای خودتان و برای همه مؤمنین و مؤمنات از زنده ها و مرده ها و آنهایی که بعدا خواهند آمد، استغفار کنید. غصه‌دار که می‌شوید، گویا بدنتان چین می‌خورد و استغفار که می‌کنید، این چین ها باز می شود.

۹/ تا می گویم شما آدم خوبی هستید، شما می گویید خوبی از خودتان است و خودتان خوبید. خدا هم همین طور است. تا به خدا می گویید خدایا تو غفّاری، تو ستّاری، تو رحمانی و…خدا می فرماید خودت غفّاری، خودت ستّاری، خودت رحمانی و… . کار محبت همین است.

۱۰/ با تکرار کردن کارهای خوب، عادت حاصل می شود. بعد عادت به عبادت منجر می شود. عبادت هم معرفت ایجاد می کند. بعد ملکات فاضله در فرد به وجود می آید و نهایتا به ولایت منجر می شود.

۱۱/ خدا عبادت وعده ی بعد را نخواسته است؛ ولی ما روزی سال های بعد را هم می خواهیم، در حالی که معلوم نیست تا یک وعده ی بعد زنده باشیم.

۱۲/ لبت را کنترل کن. ولو به تو سخت می گذرد، گله و شکوه نکن و از خدا خوبی بگو. حتّی به دروغ از خدا تعریف کن و این کار را ادامه بده تا کم کم بر تو معلوم شود که به راست ی خدا خوب خدایی است و آن وقت هم که به خیال خودت به دروغ از خدا تعریف می کردی، فی الواقع راست می گفتی و خدا خوب خدایی بود.

۱۳/ ازهر چیز تعریف کردند، بگو مال خداست و کار خداست. نکند خدا را بپوشانی و آنرا به خودت یا به دیگران نسبت بدهی که ظلمی بزرگ تر از این نیست. اگر این نکته را رعایت کنی، از وادی امن سر در می آوری. هر وقت خواستی از کسی یا چیزی تعریف کنی، از ربت تعریف کن. بیا و از این تاریخ تصمیم بگیر حرفی نزنی مگر از او. هر زیبایی و خوبی که دیدی رب و پروردگارت را یاد کن، همانطور که امیرالمؤمنین علیه السلام در دعای دهه ی اول ذیحجه می فرماید: به عدد همه چیزهای عالم لا اله الا الله

۱۴/ “دل های مؤمنین که به هم وصل می‌شود، آب کُر است. وقتی به علــی علیه السّلام متّصل شد، به دریا وصل شده است…شخصِ تنها ، آب قلیل است و در تماس با نجاست نجس می شود ، ولی آب کُر نه تنها نجس نمی شود ، بلکه متنجس را هم پاک می کند.”

۱۵/ هر چه غیر خداست را از دل بیرون کن. در “الا"، تشدید را محکم ادا کن، تا اگر چیزی باقی مانده، از ریشه کنده شود و وجودت پاک شود. آن گاه “الله"را بگو همه ی دلت را تصرف کند.
به کوشش ح.الف

*۲۷ روز تا پایان ضیافت*

دیگری جز تو!

می دانم و می دانی:

اگر دیگری جز تو بر گناهانم آگاه می شد،دیگر انجامش نمی دادم!

(فرازی از مناجات ابو حمزه ثمالی)

دیگری ای که آن قدر مهم است که گاهی آدم را ناچار به “ریا” می کند ،تا شاید ذره ای خوبی را برای خودش جمع کند…

وگاهی ناچار به “دروغ ” که بدت را خوب جلوه دهی!

وگاهی هم…

اصلا این دیگری انگار خیلی مهم شده است،حتی مهم تر از…

قال الإمام الباقر عليه‏السلام: شَهرُ رَمَضانَ شَهرُ رَمَضانَ، وَالصّائِمونَ فيهِ أضيافُ اللّه‏ِ و أهلُ كَرامَتِهِ، مَن دَخَلَ عَلَيهِ شَهرُ رَمَضانَ فَصامَ نَهارَهُ و قامَ وِردا مِن لَيلِهِ وَاجتَنَبَ ما حَرَّمَ الله‏ُ عَلَيهِ، دَخَلَ الجَنَّةَ بِغَيرِ حِسابٍ .


ماه رمضان، ماه رمضان! روزه‏داران در آن، ميهمانان خدا و اهل كرامت الهى‏اند. هر كس ماه رمضان بر او وارد شود و او روزش را روزه بگيرد و بخشى از شبش را به عبادت و نماز بايستد و از آنچه خداوند بر او حرام كرده، پرهيز كند، بدون حساب وارد بهشت میشود.