هیچ وقت نتوانستم آن رابطه ای را که با نثر(حالا هر نوع و سبکی) دارم، با شعر داشته باشم. با این وجود پروپیمان ترین قفسه کتابخانه ما قفسه کتابهای شعر است. که این را مدیون یک همسر شاعر، یک خواهر شاعر، یک استاد راهنمای شاعر، و یک پایان نامه با موضوع شعر معاصرم! کلا قضیه من و شعر و قضیه آش کشک خاله ست.

اما شعرهایی را هم دوست دارم. شعرهایی که احساس نهفته در آنها واقعی است، دغدغه مطرح شده در آنها اصیل است،شعرهایی که مبتنی بر یک نظام فکری و ارزشی عمیق است.(چه شخصی باشد،چه اجتماعی چه فلسفی)

و با وجود همه تنبلی و کندی که در خواندن کتابهای شعر(به نسبت همه انواع کتابهای غیر شعر) دارم، «بی خوابی عمیق» از آن کتابهایی بود که نه تنها با لذت و بی مکث می خواندم، هرچند دقیقه یکبار هم اطرافیان را مهمان( = مجبور به) شنیدن چند بیتی از آن می کردم. بیت هایی آنقدر دلنشین که نمی خواستم لذت خواندنشان را تنهایی بچشم.

شعرهای محمدمهدی سیار از نظر من، آیینه تمام نمای آدم های مذهبی و دغدغه مند معاصر است. همان سردرگمی ها، همان امید، همان ناامیدی،همان اعتقادات ریشه ای. آئینی هایش هم جدا از بقیه شاعران است . روی باورها و اطلاعات عمیقی بناشده و به نکته هایی خاص و کمتر گفته شده اشاره می کند که به خواننده آگاه لذتی دوچندان می بخشد.

روان است، و با وجود شاعرانگی فراوان، تو را آنقدر در مهلکه ردیف و قافیه و صنعت پردازی و مضمون آفرینی نمی اندازد که پیامش را فراموش کنی.

و البته به نظر من کتاب شعر از آن چیزهای شخصی است که خیلی قابل توصیه نیست. هرقدر وصف حالت باشد بیشتر با آن اخت می شوی و ممکن است حال آدم ها زمین تا آسمان با هم فرق کند. به هرحال بعضی شعرهای این کتاب آنقدر وصف حال من بود که فکرمیکردم انگار خودم گفته باشمش!

پ.ن۱: «حق السکوت» این شاعر جدیدتر، کامل تر و در دسترس تر است. اما من «بی خوابی عمیق» را به خاطر همان چند نیمایی دلنشین اولش بیشتر دوست دارم.

بقلم بانو صاد

آیه الله جوادی آملی:

ماه مبارک رمضان از لحاظ زمانی، مهمانی خدا است.

اما به ما گفته اند که شما هم مهمانی بدهید؛

مضایفه (مهمانی متقابل) بهتر از ضیف یکجانبه است؛

پس شما هم خدا را مهمان کنید، چرا که خدای سبحان، مهمان دلهای شکسته است

کسی که نیمه شب هایش را در غفلت می گذراند به درد امام زمان علیه السلام

نمی خورد، عصر غیبت یک فرصت طلایی و نعمت است برای ما که خودمان را

اصلاح کنیم و به امام علیه السلام برسانیم تا وقتی در ابتلای مواجه با امام قرار

گرفتیم، مانند گذشتگان به حکم «بما لا تهوی انفسهم» در مقابلش نایستیم.

امام زمان علیه السلام یک فرد اصلاح شده ی کار کشته می خواهد، کسی که

نه تنها اهل جهاد اکبر است بلکه بارها  و بارها و دائما پیروز این میدان بوده

و بر هوی و هوس هایش امیر است، پس بجنب و همت کن همراه با استقامت..

می توانیم و اگر نتوانستی بدان که انسان ضعیف و ناتوان به درد هیچ جا نمی خورد..

*۲۳ روز تا پایان ضیافت*

دلم طوفان می خواهد!

“خدایا به هر که دل بستم ، تو دلم را شکستی

عشق هرکسی را که به دل گرفتم، تو او را از من گرفتی

هرکجا خواستم دل مضطرب و دردمندم را آرامش دهم،و در سایه امیدی، و به خاطر آرزویی، برای دلم امنیتی به وجود آورم، تو یکباره همه را بر هم زدی

و در طوفان های وحشت زای حوادث رهایم کردی

تا هیچ آرزویی در دل نپرورم و به هیچ چیز امیدی نداشته باشم و هیچ وقت آرامش وامنیتی در دل خود احساس نکنم.

خدایا تو این چنین کردی تا به غیر از تو محبوبی نگیرم و به جز تو آرزویی نداشته باشم و جز تو به چیزی یا به کسی امید نبندم و جز در سایه توکل به تو، آرامش و امنیت احساس نکنم…

خدایا تو را بر همه نعمت ها شکر می کنم!”

این روزها که همه دربه در دنبال یک دلِ آرام هستند،

یک آدم چه قدر باید دریای دلش وسیع باشد که هوس طوفان کند!

قرارنوشت: اگر از من بپرسند ،می گویم کتاب” نیایش های شهید چمران” آدم را عارف می کند!

بچه که بودم، یکی از تمام نشدنی ترین آرزوهایم این بود که باران ببارد. ریز و مداوم. صدای گام هایش را که از دریچه کولر می شنیدم، می رفتم پشت پنجره، ذوق میزدم و لبخند. بعد برمی گشتم سرکارهایم. فقط گوشم به دریچه بود که صدایش قطع نشود یک وقت.

نشد یک بار صندلی بگذارم و این بارانی را که این همه منتظرش بودم نیم ساعت نگاه کنم. من فقط دوست داشتم ببارد. خیالم جمع باشد که هست و بعد بروم زیر پتو و بخوابم. وقتی که قطع می شد با همان فکر بچگی می ترسیدم نکند از بی توجهی من ناراحت شده باشد. همیشه وقتی تمام می شد حسرت میخوردم که چرا نگاهش نکردم.

***

حالا ماجرای من و رمضان شده قصه باران بچگی ها. دوست دارم باشد، نور بپاشد، لبخند بنشاند… ولی من به کارهایم برسم. به همان روزمرگی های روزهای پیش از آمدنش. دوست دارم صدای گام هایش مثل عطر ربنا شهر را پرکند، ولی کاری به کارش ندارم. همراه قدم هایش نمی شوم.

اما رمضان مثل باران نیست. که یکریز ببارد و کار به دختربچه ای که دارد برای خودش کتاب می خواند نداشته باشد. امروز فهمیدم رمضان زودرنج است. نگاه می خواهد، توجه می خواهد…باید با دعاهایت سیرابش کنی…باید با عبادتهایت نمک گیرش کنی… به نمازهایش اقتدا کنی…قنوت هایش را صبورانه مناجات کنی… باید پابه پایش بنشینی تا بماند.

سرت را که برگردانی رفته است.

بعد فقط می توانی صدای شادی خانه های همسایه را از هم صحبتی اش بشنوی و حسرت بخوری.

رمضان تو رفته است…

بقلم غزاله بانو