در شهر شایع شده بود که فردا صبح تمام آینه های شهر را که نگاه کنی ! درون آدمها معلوم می شود! یکی دغدغه ی این را داشت که دیگری نفهمد که او دزد است ! دیگری می گفت اگر بفهمد من بد او را گفته ام چه کنم! خلاصه همه از کوچک بزرگ شهر کاسه ی چه کنم چه کنم را به دست گرفتند که ای وای چه کنیم.

حدیثی سابقا خوانده بودم به چنین مضمونی که اگر ما انسانها قرار بود بدانیم که فلانی چه گناهی دارد وچه می کند هیچ کس حاضر نمی شد دیگری را از شدت تنفر خاک کند!

اللهم مولای کم من قبیح سترته.

خدا می داند وما که چه گناه هایی کردیم به خاطر اطمینانمان به پوشانندگی خداوند متعال وچه گناه هایی در جلوی مردم نکردیم از ترس آبرو ریخته شدنمان

حضرت علی (ع) می فرمایند هر بنده ای چهل پرده ساتر الهی بر اعمال او وجود دارد تا چهل گناه کبیره انجام دهد ، در این حالت تمام آن پرده ها کنار می رود. ودر ادامه امام می فرمایند : خداوند به فرشتگان وحی می فرستد که بنده ام را بال وپر خود بپوشانید وآنها چنین می کنند ، ولی این بنده گنهکار به هر گناهی دست می زند فرشتگان عرضه می دارند: پروردگارا این بنده ات هیچ گناهی نیست مگر اینکه انجام داده وما از اعمال آن شرم داریم به آنها وحی می شود که پروبال خود را از او بردارند در این هنگام نسبت به ما اهل بیت دشمنی می ورزد ودر نتیجه پرده او در آسمان وزمین کنار می رود وآبروی او نزد همگان می ریزد

دست حق با تو مدارا مي کندد

ز حد بگذشت رسوا مي کند

یا ساتر کل معیوب

.

مردی از پیامبر سوال کرد می خواهم خداوند عیب های مرا بپوشاند ، پیامبر فرمود: استر عیوب اخوانک شما عیب های برادر خود را بپوشان یستر الله علیک عیوبه خداوند عیب های تو را هم می پوشاند.

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات بخواست جام می وگفت عیب پوشیدن

خدا کند مگسی نباشیم که به فرموده اقا امام صادق روی پاکی ها وناآلودگی ها بنشینیم ودنبال عیب مردم باشیم.

حق دارید اگر بگویید این مطلب به دلتان نمی نشیند! حق مطلب را کسی می تواند ادا کند که خود عامل به آن باشد . ایا کسی که غیبت می کند تهمت می زند و زبانش منشا آلودگیست می تواند بگوید خواهر من برادر من بکن یا نکن؟؟؟

اجازه بدهید باز حدیثی برای نفس خودم نقل بکنم که امام صادق می فرمایند: کسی را به بدی هایی که از او خبر داری رسوا وبی آبرو مکن ، خود تو همان انسانی هستی که خداوند غفار قبایحی بدتر از آنچه که از دیگران خبر داری بر تو پوشانده ونگذاشته آبرویت به باد برود.

یا ساتر کل معیوب

بقلم س. مسعودی

خسته،
پشت به همه‌ی جمعیت حاضر،
رو یه نیمکت تو پارک نشسته بودم …

چنتا دختر بچه دور ِ هم اسم ُ فامیل بازی میکردن ُ سر امتیازات ِ حرف ِ “‌چ ” باهم چک ُ چونه میزدن
نوبت به اعضای بدن که رسید یکی گف : چادر !
تو سکوت؛
بی سر ُ صدا و هیاهو … پذیرفته شد ُ امتیاز کامل گرفت !

… و من ،
از همون روز ،
در تب ُ تاب َم …
عضوی از بدن !

یک مادری دوتا بچه دارد. یکی بچه‌‌ی ‌عاقل و سربه راه‌ی است. حرف مادر را گوش می‌کند. دست‌ش را ول نمی‌کند. حواسش به کارهای خودش هست، سمت دردسر نمی‌رود، مادر را نگران نمی‌کند.

آن یکی اما حسابی شرّ و شیطان است. حرف توی گوشش نمی‌رود. مدام دنبال دردسر است. هی دست مادر را ول می‌کند و هی گم می‌شود. تا مادر چشم از او برمی‌دارد خرابکاری می‌کند. دیگران را هم آزار می‌دهد.

برای مادر هرچند بچه‌ی اول دوست داشتنی‌تر است. از او راضی‌تر است، قلباً بیشتر دوست‌ش دارد ولی شرایط بچه‌دوم جوری است که اقتضا میکند حواسش بیشتر به او باشد. نگاه‌ش مدام سمت او باشد مبادا خرابکاری کند. پی‌گیرش باشد. زیادتر به او توجه کند، بلکه به راه بیاید.

مادر، حواسش بیشتر پی بچه‌ی دوم است آخر او جز مادر هیچ کس را ندارد. بخاطر اخلاق بدش هیچ کس دل‌ش برای او نمی‌سوزد. هچ کس با او دوست نمی‌شود. هیچ کس نگران‌ش نیست. حتی اگر گم شود، حتی اگر توی دردسر بیفتد جز مادر هیچ کس نیست که نجاتش بدهد. آنقدر دیگران را اذیت کرده که دیگر برای هیچ کس مهم نیست چه بلایی سرش بیاید. اما مادر، مادر است! مادر بیشتر نگران این یکی است! آن یکی که خودش سربه راه است و عاقبت بخیر. اما این یکی اگر مادر بالای سرش نباشد بدبخت می‌شود. مادر هی باید به هوای شکلات و بستنی طفل گریزپا را بکشاند سمت خودش.

من همان طفل گریزپایم که خدا باید هی جلویش شکلات بگذارد که نرود گم شود. این طفل‌های گریزپا حال و روزشان غبطه و حسرت ندارد. این طفل‌های گریزپا با این شکلات‌ها سربه راه نمی‌شوند که! که اگر قرار بود بشوند تا به حال هزار بار شده بودند. فایده‌ی این شکلات‌ها برای این بچه‌های دردسرساز همین است که یک مدتی سرشان را گرم می‌کند که کمتر خرابکاری کنند، کمتر برای خودشان و دیگران دردسر درست کنند. خدا هم می‌نشیند پهلویشان هی شکلات می‌دهد، سرگرمشان می‌کند، باز اگر شلوغ کردند تنبیهشان می‌کند، خلاصه مدام حواسش به آنهاست که مبادا دربروند. بروند دنبال دردسر.

حال و روز من غبطه و حسرت خوردن ندارد. حال و روز من دعا می‌خواهد.

آن‌ها که مرا می‌شناسند می‌دانند اینها شکسته نفسی نیست. تواضع نیست. این‌ها را من دارم می‌گویم. من که به احوالات خودم واقف‌ترم از هرکسی-جز خدا- .

عادت همه ی مادرها همین است. وقتی یک غذای لذیذی درست می کنند که باب طبع فرزندشان هم هست، اگر او نباشد، یا خواب باشد، یا سیر… برایش کنار می گذارند. من که در میان مادرانی که سراغ دارم ندیده ام بگوید بی خیال. می خواست اینجا باشد، بیاید سر سفره بخورد! همیشه سهم فرزند محفوظ است…

چند روز است به سفره دار این ایام، به همان که مهربان تر از مادر خطابش کرده اند، به مولایم در دل می گویم: نیمه ی ماه هم رسید من خواب مانده ام و جا مانده… گمان ندارم از سفره ی رنگانگ و پر برکت این ماه چیزی برایم کنار نگذارید. خوبان دل سیر از سر این سفره بلند شوند و من گرسنه بمانم… خوب یا بد همه فرزند شماییم و …

از آنچه به صالحین این ماه داده اید به من هم …

وقتی فکر می کنم می بینم خدا هیچی برای ما کم نگذاشته..

جای سختی آورده ما را، خیلی هم سخت، دشمن قسم خورده مان

را هم فرصت و امکانات داده که تا می تواند ضربه بزند، تا خود خود هلاکت،

ولی از آن طرف هم محبوب ترین هایش را یک جورهایی بلاگردان ما و

هدایت ما کرده است… برایمان نامه نوشته و پیغام فرستاده، راهنما و

راه بلد و راهبر هم فرستاده، تمام مسیر را هم جاده کشی کرده، تمام

علائم را هم درست گذاشته و اگر هم یک جای راه فرستاده اش را حتی

کشتند، دیگری را فرستاده تا ما را تر و خشک کند، راه ببرد، دست گیرد

خدا هیچی برای ما کم نگذاشته، هیچ عذر و بهانه ای هم نیست، اگر

بگویی شیطان، فورا می گوید مگر محمد و آل محمد (علیهم السلام) نبودند؟؟

مگر خون محمد و آل محمد (علیهم السلام) برای بیداری تو نریخت؟

تو بخواهی و نخواهی راهرو هستی و مسافری، فقط ببین کدام مسیر

را تبعیت می کنی؟ و بدان که فقط یک بار حق زندگی کردن و نفس کشیدن

داری، پس قدر بدان عمرت را، نفس هایت را و محمد و آل محمد (علیهم السلام) را …

بقلم بانو حبیب