يَوْمَ تَشْهَدُ عَلَيْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَأَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُم بِمَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ (نور، 24)
روزى كه زبانها و دستها و پاهايشان عليه آنان به آنچه انجام دادهاندگواهى مىدهند.
گواهى دادن اعضاى بدن بارها در قرآن مطرح شده است؛
در سورهى فصّلت مىخوانيم: «حتّى اذا ما جاءوها شَهِد عليهم سَمعُهم و ابصارُهم و جُلودُهم بما كانوا يعملون» «1» هنگامى كه به دوزخ رسند، گوش و چشم و پوست بدن آنان به گناهانى كه انجام دادهاند، گواهى دهند.
در سورهى يس مىخوانيم: «أليوم نَختِمُ على أفواهِهم و تُكلّمُنا ايديهِم و تَشهَد أرجُلُهم بما كانوا يَكسِبون» «2» در آن روز بر دهان كافران مهر خموشى زنيم و دستهايشان با ما سخن گويند و پاهايشان به آنچه كردهاند گواهى دهند.
چون در شهادت بايد عليه ديگرى گواهى داد، پس معلوم مىشود جوهر وشخصيّت انسان غيراز اعضاى اوست كه عليه او شهادت مىدهند. زيرا شاهد ومشهود بايد از هم جدا باشند.
امام باقر عليه السلام فرمود: گواهى اعضاى بدن عليه مؤمن نيست، بلكه عليه كسى است كه عذاب او حتمى شده باشد. «3»
______________________________
(1). فصّلت، 20.
(2). يس، 65.
(3). تفسير نورالثقلين؛ كافى، ج 2، ص 32.