آن روز که جایش گذاشتم، متوجه حس خلأ ناشی از نبودش شدم. همیشه همراهم بود. اصلاً وابسته‌اش شده بودم. کلافه بودم، حس می‌کردم قسمتی از وجودم را جا گذاشته‌ام. چقدر سخت است. انگار کارایی کارم پایین آمده، یک جورایی عصای دستم بود. چقدر جایش خالی است!…

این حال و هوای امروز خیلی از ما انسان‌هاست، وقتی تلفن همراهمان را جا می‌گذاریم. احساس وابستگی که به این وسیله و یا بهتر بگوییم فناوری جهانی پیدا کرده‌ایم گاه انقدر شدید است که تبدیل به یک بیماری شده.
در جمع‌های خانوادگی و اجتماعی، حتماً آدم‌هایی را دیده‌اید که تلفن همراه از دستشان نمی‌افتد؛ یک جمله می‌گویند، یک پیامک می‌فرستند. با تمام ارادتی که به این وسیله دارید، حرصتان درمی‌آید: «بابا! یک کم با ما باش. بسه دیگه حال ما خراب شد از این همه گوشی بازی تو، تو حالت بهم نخورد?!»

این افراد کم کم وجهه اجتماعی‌شان را از دست می‌دهند. آدم‌ها چون احساس بی‌احترامی می‌کنند ترجیح می‌دهند با آن‌ها هم کلام نشوند و این موضوع آن‌ها را بیشتر و بیشتر از شبکه‌های اجتماعی واقعی جدا کرده، در شبکه‌های اجتماعی مجازی فرو می‌برد. کم کم حتی زندگی‌شان هم رنگ مجازی به خود می‌گیرد. چرا که در شبکه‌های مجازی، انسان در زمان کمی با حجم بالایی از اطلاعات روبرو می‌شود که فرصتی برای تحلیل و تمرکز بر آن‌ها ندارد و این کم کم و زیرپوستی بر تمام زندگی او اثر می‌گذارد. عقاید، اخلاق، باورها، گفتار و رفتار همه مجازی می‌شوند برگرفته از آنچه می‌بیند و می‌شنود و نمی‌داند حتی صحیح هست یا نه. در واقع این شبکه‌ها بستر خوبی می‌شوند برای پخش بسیاری از شایعات و اخبار و اطلاعات غلط.

درخصوص مشکلات جسمی ناشی از امواج تلفن همراه هم که موارد زیاد است. انقدر زیاد که خیلی‌هایش را خودتان می‌دانید. برای کاهش این اثرات، گفته شده سعی شود تا حد امکان مکالمات کوتاه باشند تا دقایق کمتری مغز در معرض امواج قرار گیرد. اصلاً در فرهنگ تولید این وسیله داریم که برای حال و احوال‌های معمولی و طولانی و مکالمات غیرضروری اختراع نشده و قرار نیست کار تلفن‌های ثابت را انجام دهد. بهتر است دستگاه با بدن در تماس نباشد، بی‌خودی دستمان نگیریم، در مواقعی که لازم نداریم خاموشش کنیم خصوصاً هنگام خواب.

- اسیرش نشویم. درست است که نامش تلفن همراه است اما قرار نیست همیشه همراهمان باشد و ما همیشه در دسترس همه! وقت‌های خصوصی ما برای خودمان و خانواده است خصوصاً زمان دور هم بودن و خوردن غذا.

ادامه »

«زن نیز مانند مرد دارای ذوق، فکر، فهم، هوش و استعداد کار است. این استعدادها را خدا به او داده است و بیهوده نیست و باید به ثمر برسد. اساساً هر استعداد طبیعی دلیل یک حق طبیعی است. وقتی در آفرینش به‏ یک موجود استعداد و لیاقت کاری داده شد، این به منزله سند و مدرک‏ است که وی حق دارد استعداد خود را به فعلیت برساند، منع کردن آن ظلم‏ است.

باز داشتن زن از کوشش‌هائی که آفرینش به او امکان داده است نه تنها ستم به زن است، خیانت به اجتماع نیز می‏‌باشد. هر چیزی که سبب شود قوای طبیعی و خدادادی انسان معطل و بی اثر بماند به زیان اجتماع است. عامل انسانی بزرگ‌ترین سرمایه اجتماع است. زن نیز انسان است و اجتماع‏ باید از کار و فعالیت این عامل و نیروی تولید او بهره‏‌مند گردد. فلج‏ کردن این عامل و تضییع نیروی نیمی از افراد اجتماع، هم برخلاف حق طبیعی‏ فردی زن است و هم برخلاف حق اجتماع و سبب می‏‌شود که زن همیشه به صورت‏ سربار و کل بر مرد زندگی کند.»

آنچه طرح شد یکی از اشکالاتی است که به مسئله حجاب می‏‌گیرند؛ اینکه حجاب سبب رکود و تعطیل‏ فعالیت‌هائی است که خلقت در استعداد زن قرار داده است. اما در جواب باید گفت حجاب اسلامی موجب هدر رفتن نیروی زن و ضایع ساختن استعدادهای فطری او نیست. مبنای حجاب در اسلام اینست که التذاذات جنسی باید به محیط خانوادگی و به همسر مشروع اختصاص یابد و محیط اجتماع، خالص برای کار و فعالیت باشد. به همین جهت به زن اجازه نمی‏‌دهد وقتی از خانه بیرون‏ می‏‌رود موجبات تحریک مردان را فراهم کند و به مرد هم اجازه نمی‏‌دهد چشم چرانی کند. چنین حجابی نه تنها نیروی کار زن را فلج نمی‏‌کند، موجب‏ تقویت نیروی کار اجتماع نیز می‏‌باشد.

اگر مرد تمتعات جنسی را منحصر به همسر قانونی خود کند و تصمیم بگیرد همین که از کنار همسر خود بیرون آمد و پا به درون‏ اجتماع گذاشت، دیگر درباره این مسائل نیندیشد، قطعاً در این صورت بهتر می‏‌تواند فعال باشد تا اینکه همه فکرش متوجه این زن و آن دختر و این قدر و بالا و این طنازی و آن عشوه‌‏گری باشد و دائماً نقشه طرح کند که چگونه با فلان خانم آشنا شود.

آیا اگر زن ساده و سنگین به دنبال کار خود برود برای اجتماع بهتر است‏ یا آنکه برای یک بیرون رفتن چند ساعت پای آیینه و میز توالت وقت خود را تلف کند و زمانی هم که بیرون رفت تمام سعی‌اش این باشد که افکار مردان را متوجه خود سازد و جوانان را که باید مظهر اراده و فعالیت و تصمیم اجتماع باشند به موجوداتی هوس باز و چشم چران و بی اراده تبدیل کند؟

ادامه »

حجت الاسلام حاج آقا محسن کافی» از شاگردان «آیت الله میرزا علی فلسفی» در بیان خاطره‌ای این فقیه برجسته نقل می‌کند:
«زمانی که قصد داشتم برای ادامه تحصیلات حوزوی از مشهد به قم مهاجرت کنم، خدمت استاد رفتم و از ایشان خواستم مرا نصیحتی کنند.
میرزا علی فلسفی لبخندی زدند و فرمودند: من هم زمانی که می‌خواستم از شهر مقدس نجف به ایران مهاجرت کنم خدمت یکی از علمای بزرگوار نجف رفتم و همین درخواست را از ایشان مطرح نمودم. آن مرجع تقلید به من فرمودند: میرزا علی من تا به حال که حدود ۹۰ سال از عمرم می‌گذرد تا کنون یک‌بار هم پیش نیامده اول ماه آنقدر پول داشته باشم که تا آخر ماه را برایم کفایت کند. اما از آنجا که توکلم به خدا بوده و روزی را از خدا خواسته‌ام حتی یک روز هم نیازمند پول و نان شبم نشده‌ام. با این حرف آرامش خاصی یافتم و حالا من هم همین توصیه را به شما می‌کنم. هرچه می‌خواهید از خدا بخواهید که روزی رسان خداست.»

3749_sunnah.jpgآیت الله میرزا علی فلسفی از علمای بزرگوار و برجسته حوزه علمیه مشهد مقدس و از برجسته‌ترین درس آموزان مکتب آیت‌الله خوئی بودند و شاگردان بسیاری را تربیت کرده و به جامعه علمی کشور تقدیم نمودند. ایشان مقارن اذان ظهر روز تاسوعای سال ۱۴۲۷ قمری، برابر با ۱۹ بهمن ۱۳۸۴ ندای حق را لبیک گفته و به ملکوت اعلی پیوستند.

رهبر انقلاب:
موضع ما مقابل اسرائیل، همان موضع همیشگی است. اسرائیل در منطقه، یک غده‌ی بدخیم سرطانی است که باید قطع شود و ریشه‌کن گردد.
۱۳۷۰/۰۵/۰۹
•
الإمام الخامنئي:
إن موقفنا من إسرائيل هو نفس الموقف الذي لطالما اتخذناه سابقا، إسرائيل غدة سرطانية خبيثة يجب أن تجتثّ وتُقتلع.
31/07/1991

رهبر انقلاب:
در این چند روزی که از پایان این #مذاکرات گذشته است، حضرات مسئولین آمریکایی -دولت‌‌مردانشان، دولت‌زنانشان- مشغول رجزخوانی‌اند، هر کدام با زبانی رجزی میخوانند. البتّه ما ایرادی به این کار آنها نداریم؛ مشکلات داخلیِ آنها، آنها را ناچار میکند که این رجزخوانی‌ها را بکنند که بله، ما ایران را سر میز مذاکره کشاندیم، ما ایران را تسلیم کردیم، ما مانع از سلاح هسته‌ای ایران شدیم، ما فلان امتیاز را گرفتیم و از این قبیل! خب، حقیقت قضیّه چیز دیگری است. میگویند ما جلوی سلاح هسته‌ای #ایران را گرفتیم؛ سلاح هسته‌ای ایران، ربطی به گفتگوی با آمریکا و غیر #آمریکا ندارد؛ خود آنها هم میدانند؛ گاهی هم اهمّیّت فتوای حرمت سلاح اتمی را بر زبان آورده‌اند؛ ما بر اساس حکم قرآن و شریعت اسلامی، تولید سلاح هسته‌ای و نگهداری آن و به‌کار بردن آن را حرام میدانیم و به آن اقدام نمیکنیم؛ این هیچ ربطی به آنها ندارد، به این مذاکرات هم ربطی ندارد. آنها خودشان میدانند که این واقعیّت است -میدانند که آنچه مانع جمهوری اسلامی در زمینه‌ی تولید سلاح هسته‌ای است، تهدید و توپ‌وتشر آنها نیست؛ یک مانع شرعی است؛ اهمّیّت این فتوا را میدانند- درعین‌حال باز میگویند که ما بودیم [که نگذاشتیم‌]؛ به ملّت خودشان راست نمیگویند، حقیقت را نمیگویند. آنها درباره‌ی مسائل گوناگون دیگر، میگویند ما درباره‌ی صنعت هسته‌ای این‌جور کردیم، این‌جور گفتیم، ایران را تسلیم کردیم؛ تسلیم ایران را مگر به #خواب ببینند. پنج رئیس جمهور دیگر [آمریکا] از اوّل انقلاب تا امروز، در این آرزو که جمهوری اسلامی را #تسلیم کنند یا مُردند یا در تاریخ گم شدند، شما هم مثل آنها؛ شما هم این آرزو را هرگز به دست نخواهید آورد که ایران اسلامی را تسلیم کنید.
١٣٩٤/٤/٢٧