نگاهی به ریشه‌های یهودیت
تاریخ بشر از ابتدا محل ظهور و سقوط اقوام و نژادهای گوناگونی بود که هنوز توانایی شناخت بسیاری از آنان را نداریم. تمدن‌ها ظهور می‌کنند و پس از گذران عصر طلایی خود سقوط می‌کنند و از صفحه تاریخ محو می‌شوند و این قاعده تاریخ است، برخی مواقع تمدنی به چنان قدرت و اعتلایی دست می‌یابد که گمان می‌کنیم هیچ عاملی در تضعیف و در نتیجه سقوط آن موثر نخواهد بود اما تاریخ گواه انحطاط و انقراض آن‌ها می باشد. در این میان قومی در تاریخ ظهور نمود که حیات متفاوتی را تا هم اکنون گذراند به تعبیر ویل دورانت قدمتی به اندازه تاریخ دارد و ممکن است تا زمانی که تمدن برقرار است در جهان باقی بمانند و این قوم “یهود” است. اهمیت یهود در طول تاریخ بشری از آن زمان که سرزمین فلسطین به وسیله آنان اشغال شد تا هم اکنون بدین لحاظ است که این قوم تأثیر بسیاری در تاریخ تفکر و اندیشه بشر داشتند. آنان این نقش تأثیرگذار را عمدتا حول محور یک پدیده بسیار مهم تاریخی ایفا نمودند و آن تحریف و انحراف از مسیر الهی است که مقصود خود از این مدعا را بیان خواهیم نمود.
قوم بنی اسرائیل را قبایل بیابان‌گرد و بی مسکنی می‌دانند که قریب به نیم قرن به بیابان‌گردی مشغول بودند. بنی اسرائیل مشتمل از دوازده قوم است که به آن اسباط دوازده گانه نیز گفته می‌شود. این اقوام در ابتدا هیچ حاکم و پادشاهی نداشتند اما پدر هر قبیله نقش تعیین کننده و حکم رییس قبیله را می‌داشت. آیین بنی اسرائیل از ابتدا پرستش برخی عناصر طبیعت و همچنین جانورانی همچون مار بود. زمانی که احتمالا رامسس دوم پس از لشکرکشی به فلسطین این قوم را به مصر آورد، تحت تأثیر آیین‌های کهن و رازآلود مصری این قوم گاو پرست شدند و آن زمان که موسی کلیم الله این قوم را برگزید، آنان تحت تأثیر همین آیین، پرستش گوساله را ترجیح دادند.
سرزمین موعود چگونه اشغال شد؟
بنی اسرائیل اقوام جنگجو و گرسنه‌ای بودند که سرزمین کنعانیان را پر از نعمت دیدند و آن را به وحشیانه‌ترین شکل اشغال نمودند در خصوص قدمت سرزمین کنعان و تاریخ فلسطین گفته‌های بسیاری از سوی مورخان مطرح است. ویل دورانت با استناد به بقایای دوره نئاندرتال از نواحی مجاور دریای جلیل و پنج استخوان‌بندی نئاندرتال که به تازگی در غاری نزدیک حیفا کشف شده است، قدمت چهل هزار سال پیش از میلاد مسیح علیه السلام را که مختص فرهنگ موستری است، برای این سرزمین در نظر می‌گیرد.
یهودیان خود چنین اعتقاد داشتند که ملت ابراهیم از شهر اور، واقع در سومر مهاجرت کرده و در حوال دو هزار و دویست پیش از موسی علیه السلام در فلسطین مستقر شدند. سرزمین فلسطین اراضی پر نعمت و مناسبی است که تمدن‌های اشغالگر مختلفی همچون مصر باستان همیشه سودای تصرف و غارت آن را در سر داشتند. آن زمان که بنی اسرائیل بر کنعانیان هجوم برد، تاریخ شاهد استیلای عبرانیان بر سرزمین موعود بود. هجوم بنی اسرائیل به سرزمین آنچنان وحشیانه بود که مطابق کتب تاریخی، به دستور جدعون (یکی از سران قبایل) صد و بیست هزار مرد به یک‌باره قتل و عام شدند و زنان نیز به بردگی درآمدند.

صفحات: 1· 2

وَقُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لَايُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَلْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى‏ جُيُوبِهِنَّ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ آبَآئِهِنَّ أَوْ آبَآءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنَآئِهِنَّ أَوْ أَبْنَآءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِى إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِى أَخَوَاتِهِنَّ أَوْ نِسَآئِهِنَّ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُنَّ أَوِ التَّابِعِينَ غَيْرِ أُوْلِى الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجَالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذِينَ لَمْ‏يَظْهَرُواْ عَلَى‏ عَوْرَاتِ النِّسَآءِ وَلَا يَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِيُعْلَمَ مَا يُخْفِينَ مِن زِينَتِهِنَّ وَتُوبُواْ إِلَى اللَّهِ جَمِيعاً أَيُّهَ الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ‏ (نور، 31)

«و به زنان با ايمان بگو: از بعضى نگاه‏هاى خود (نگاه‏هاى غير مجاز) چشم‏پوشى كنند و دامن‏هاى خود را حفظ نمايند و جز آنچه (به طور طبيعى) ظاهر است، زينت‏هاى خود را آشكار نكنند و بايد روسرى خود را بر گردن خود بيفكنند (تا علاوه بر سر، گردن و سينه‏ى آنان نيز پوشيده باشد) و زينت خود را ظاهر نكنند جز براى شوهر خود، يا پدر خود يا پدرشوهر خود، يا پسر خود، يا پسرشوهر خود (كه از همسر ديگر است) يا برادر خود، يا پسربرادر خود، يا پسرخواهر خود، يا زنان (هم‏كيش) خود، يا آنچه را مالك شده‏اند (از كنيز و برده)، يا مردان خدمتگزار كه تمايل جنسى ندارند، يا كودكانى كه (به سنّ تمييز نرسيده و) بر امور جنسى زنان آگاه نيستند. و نيز پاى خود را به گونه‏اى به زمين نكوبند كه آنچه از زيور مخفى دارند آشكار شود. اى مؤمنان! همگى به سوى خدا باز گرديد و به درگاه خدا توبه كنيد تا رستگار شويد.»

حفظ حجاب و ترك جلوه‏گرى ثمرات، بسيارى دارد از جمله: آرامش روحى، استحكام پيوند خانواده، حفظ نسل، جلوگيرى از سوء قصد و تجاوز، پيشگيرى از امراض مقاربتى و روانى، پائين آمدن آمار طلاق، خودكشى، فرزندان نامشروع و سقط جنين، از بين رفتن رقابت‏هاى منفى، حفظ شخصيّت و انسانيّت زن، و نجات او از چشم‏ها و دلهاى هوسبازى كه امروز دنياى غرب و شرق را در لجن فرو برده است.

يَا أَيُّهَا النَّبِىُّ قُلِ لِاَزْوَاجِكَ وَبَنَاتِكَ وَنِسَآءِ الْمُؤْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِن جَلَابِيبِهِنَّ ذَ لِكَ أَدْنَى‏ أَن يُعْرَفْنَ فَلَا يُؤْذَيْنَ وَكَانَ اللَّهُ غَفُوراً رَّحِيماً (احزاب، 59)

اى پيامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو: روسرى‏هاى بلند بر خود بيفكنند، اين (عمل) مناسب‏تر است، تا (به عفّت و پاكدامنى) شناخته شوند و مورد آزار قرار نگيرند، و خداوند آمرزنده مهربان است.

آفات بى‏حجابى و بدحجابى بسيار است، از جمله:

1. رونق گرفتن چشم چرانى و هوسبازى.

2. توسعه‏ى فساد و فحشا.

3. سوء قصد و تجاوز به عنف.

4. باردارى‏هاى نامشروع و سقط جنين.

5. پيدايش امراض روانى و مقاربتى.

6. خودكشى و فرار از خانه در اثر آبروريزى.

7. بى مهرى مردان چشم چران نسبت به همسران خود.

8. بالا رفتن آمار طلاق و تضعيف روابط خانوادگى.

9. رقابت در تجمّلات.

10. ايجاد دلهره براى خانواده‏هاى پاكدامن.

بی تاب مرهم  ِ
نگاه تو ام !


* إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا(سوره معارج آیه ۱۹)

به قلم: گوشه نشین

تسبیح به دست گرفته ام
” الا یا ایها الساقی “
بشمارم !



* وَالشُّعَرَاء يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ(سوره شعرا آیه ۲۲۴)

به قلم: گوشه نشین

يَوْمَ تَشْهَدُ عَلَيْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَأَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُم بِمَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ‏ (نور، 24)

روزى كه زبان‏ها و دست‏ها و پاهايشان عليه آنان به آنچه انجام داده‏اندگواهى مى‏دهند.

گواهى دادن اعضاى بدن بارها در قرآن مطرح شده است؛

در سوره‏ى فصّلت مى‏خوانيم: «حتّى اذا ما جاءوها شَهِد عليهم سَمعُهم و ابصارُهم و جُلودُهم بما كانوا يعملون» «1» هنگامى كه به دوزخ رسند، گوش و چشم و پوست بدن آنان به گناهانى كه انجام داده‏اند، گواهى دهند.

در سوره‏ى يس مى‏خوانيم: «أليوم نَختِمُ على أفواهِهم و تُكلّمُنا ايديهِم و تَشهَد أرجُلُهم بما كانوا يَكسِبون» «2» در آن روز بر دهان كافران مهر خموشى زنيم و دست‏هايشان با ما سخن گويند و پاهايشان به آنچه كرده‏اند گواهى دهند.

چون در شهادت بايد عليه ديگرى گواهى داد، پس معلوم مى‏شود جوهر وشخصيّت انسان غيراز اعضاى اوست كه عليه او شهادت مى‏دهند. زيرا شاهد ومشهود بايد از هم جدا باشند.

امام باقر عليه السلام فرمود: گواهى اعضاى بدن عليه مؤمن نيست، بلكه عليه كسى است كه عذاب او حتمى شده باشد. «3»

______________________________

(1). فصّلت، 20.

(2). يس، 65.

(3). تفسير نورالثقلين؛ كافى، ج 2، ص 32.