قالَ(علیه السلام) لِبَعْضِ وُلْدِهِ: یا بُنَیَّ! لا تُواخِ أحَداً حَتّى تَعْرِفَ مَوارِدَهُ وَ مَصادِرَهُ، فَإذَا اسْتَنْبَطْتَ الْخِبْرَةَ، وَ رَضیتَ الْعِشْرَةَ، فَآخِهِ عَلى إقالَةِ الْعَثْرَةِ، وَ الْمُواساةِ فىِ الْعُسْرَةِ.(19) امام حسن مجتبی (علیه السلام) به بعضى از فرزندانش فرمود: اى پسرم! با كسى دوستى و برادرى برقرار نكن مگر آن كه او را از هر جهت بشناسى و مورد اطمینان باشد، پس هنگامی ‌كه چنین فردى را یافتى در همه امور با او باش.

قالَ(علیه السلام): إنَّ اللّهَ لَمْ یَخْلُقْكُمْ عَبَثاً، وَ لَیْسَ بِتارِكِكُمْ سُدًى، كَتَبَ آجالَكُمْ، وَ قَسَّمَ بَیْنَكُمْ مَعائِشَكُمْ، لِیَعْرِفَ كُلُّ ذى لُبٍّ مَنْزِلَتَهُ، و أنَّ ماقَدَرَ لَهُ أصابَهُ، وَ ما صُرِفَ عَنْهُ فَلَنْ یُصیبَهُ.(17) وَ قالَ: مَنْ عَبَدَاللهَ، عبَّدَاللهُ لَهُ كُلَّ شَىْء.(18) امام حسن مجتبی (علیه السلام) فرمودند: خداوند شما انسان‌ها را بیهوده و بدون غرض نیافریده و شما را آزاد، رها نكرده است. لحظات آخر عمر هر یك معیّن و ثبت می‌باشد، نیازمندى‌ها و روزى هر كس سهمیّه بندى و تقسیم شده است تا آن كه موقعیّت و منزلت شعور و درك اشخاص شناخته گردد. و نیز فرمود: هر كسى كه خداوند را عبادت و اطاعت كند، خداى متعال همه چیزها را مطیع او گرداند.

قالَ(علیه السلام): إذا لَقى أحَدُكُمْ أخاهُ فَلْیُقَبِّلْ مَوْضِعَ النُّورِ مِنْ جَبْهَتِهِ.(16) امام حسن مجتبی (علیه السلام) فرمودند: وقتى انسان برادر مؤمن ـ و دوست ـ خود را ملاقات نمود، باید پیشانى و سجده‌گاه او را ببوسد.

قالَ(علیه السلام): ألْعارُ أهْوَنُ مِنَ النّارِ.(15) امام حسن مجتبی (علیه السلام) فرمودند: سرزنش و ننگ شمردن مردم انسان را، آسان‌تر است از معصیت و گناهى كه موجب آتش جهنّم شود.

قالَ(علیه السلام): بَیْنَ الْحَقِّ وَالْباطِلِ أرْبَعُ أصابِع، ما رَأَیْتَ بَعَیْنِكَ فَهُوَ الْحَقُّ وَ قَدْ تَسْمَعُ بِأُذُنَیْكَ باطِلاً كَثیراً.(14) امام حسن مجتبی (علیه السلام) فرمودند: بین حقّ و باطل چهار انگشت فاصله است، آنچه را كه با چشم خود ببینى حقّ است; و آنچه را شنیدى یا آن كه برایت نقل كنند چه بسا باطل باشد.